Halleluja, God is goed!

Woensdagavond kreeg ik de vraag van een collega op stage of ik mee wilde gaan naar de Kerk. Weet dat Surinamers hun geloof helemaal anders beleven dan ik gewend ben in België. Van verschillende mensen had ik reeds gehoord dat ze in de Kerk hevig zingen en klappen. Dus deze kans kon ik niet voorbij laten gaan! Zogezegd, zo gedaan. Gili (collega) pikte me op om 18u15 en samen met Monique (collega) en Mevr. Hart (stagementor) gingen we naar de Kerk van de Nazarener (Evangelistische Kerk). Bij het binnenkomen in de Kerk stonden twee heren die iedereen een hand schudde ter verwelkoming. Toen we een plaatsje hadden uitgekozen, kon de dienst beginnen.

Op het podium stonden verschillende mensen: het koor, de band en predikanten. De dienst begon met zang. Iedereen stond recht en via tv’s die omhoog hingen kon iedereen meezingen. Het waren ongeveer een achttal liederen in zowel het Nederland, Engels als in het Surinaams (Sranantongo). Er werd hevig meegezongen, geklapt en sommigen dansten zelfs mee. Het was werkelijk prachtig om dit te mogen aanschouwen.

Na de liederen werd het tijd om de huispredikant aan het woord te laten. Hij verwelkomde enkele belangrijke mensen dat aanwezig waren, zoals onder andere een predikant uit Zuid-Afrika en zelfs Mevr. Hart! (Weetje: Mevr. Hart is vrij bekend in Paramaribo omwille van haar toegewijd leven aan drop-outs). Vervolgens ging het woord naar de Zuid-Afrikaanse predikant. Hij heeft lang gepraat over het stellen van doelen in het leven en dat andere mensen niet kunnen zeggen wat je wel en niet kan. Telkens hij een zin had gezegd, werd dit van het Engels naar het Sranantongo vertaald.

Hierna vroeg hij alle mensen met een probleem of kwetsuur naar voor. Deze mensen ging hij één voor één af en hij legde zijn hand op hun hoofd. Sommigen onder hen vielen flauw omdat ze de geest van Jezus zouden gevoeld hebben, anderen begonnen te wenen en zelfs één vrouw begon tijdens de handoplegging hevig te schokken en viel zachtjes neer op de grond. Op dat moment wist ik niet wat ik zag. Ik was verbaasd, met verstomming geslagen. Wat dacht ik? Wat voelde ik. I don’t know! Ik wist helemaal niet meer wat ik hiervan moest denken. Gili vroeg me of ik ook niet naar voren wou gaan om te bidden voor mijn stage, maar ik vertelde hem dat ik dit allemaal nog even moest verwerken. Je kan je niet voorstellen wat een indruk dit op je maakt! Ik was compleet verward.

Tenslotte was er nog een eindwoord en na twee uren en half was de dienst gedaan. Toen we de Kerk uitgingen, sprak de zoon van de huispredikant me aan. Hij vertelde me dat er enkele dagen per week een dienst is speciaal voor de jeugd. Ik bedankte hem en zei dat ik misschien wel eens zou komen.

De dienst heeft een zware indruk op me gemaakt. Ik voelde me wat ‘gebrainwasht’. Ik wist niet wat ik moest denken, doen of zeggen. Toen ik terug thuis kwam, ging ik zwijgend naar de koelkast, nam me een pintje en een sigaret en ging buiten zitten. Ik dacht bij mezelf ‘Wat heb ik net meegemaakt?’.

Wel voelde ik tijdens de dienst een bijzondere band tussen de mensen in de relatie tot God. Hun geloofsuiting is kortweg prachtig om te zien. Iedereen die de kans krijgt om dit mee te maken, moet dit absoluut doen! Het is een enorm unieke ervaring om niet snel te vergeten!