Denki Yu Tamara !

Camera's zijn niet abnormaal op onze stageplaats. Af en toe komen er wel eens mensen filmen van TV of uit Amerika, om te kijken hoe het precies er aan toe gaat. Wat doet Rumas precies? Wat denken de jongeren ervan?

Om jullie wat meer informatie te geven, vond ik een kort fragment dat een jaar geleden opgenomen werd. Hierin komen zowel mijn stagementor, Mevr. Hart als enkele jongeren aan bod. Stiekem mag ik toch wel zeggen dat mijn stagementor een BS is, een bekende Surinaamse!

Het filmpje kan je HIER bekijken. Het belangrijkste stuk loopt tot 03:28. Op het einde geeft Mevr. Hart nog een mooie boodschap aan de Surinaamse jongeren. 'Denki Yu Tamara', oftewel 'Denk aan je toekomst!'.

Schoolbezoek

Als verdiepingsspoor koos ik ervoor om een project te starten rond sociale inclusie. Hier in Suriname heb ik de kans gekregen om een jongen van 13 jaar te begeleiden. Hierover ga ik natuurlijk niets vertellen, aangezien dit een schending zou zijn van z’n privacy.

Ik bezocht zijn school om eens een lesdag mee te volgen. Hierdoor kon ik zowel hem observeren als eens beleven hoe een schooldag hier in z’n werk zit. Ik observeerde bij de Openbare School (O.S.) Drambrandersgracht in het 4^de leerjaar.

Hier start de school om 08u, is er pauze van 10u tot 10u30 en lopen de lessen terug door tot 13u. Tijdens de schooldag doen ze aan verschillende vakken, nl. rekenen, taal, geschiedenis, tekenen, etc. Wanneer de school begint staan alle klassen in een rij voor de vlaggenstok, waar elke ochtend de Surinaamse Vlag gehesen wordt onder het gezang van het Volkslied. Prachtig om te zien, maar jammer genoeg nog geen foto hiervan..

Er is een duidelijk verschil merkbaar tussen Suriname en België op vlak van de lessen. Laat het duidelijk zijn dat ik wil beschrijven hoe ik het verschil beleeft heb en geen commentaar wil uiten op de manier waarop ze het hier in Suriname aanpakken.

Eerst en vooral is de houding van de leerkracht het eerste wat me opviel. De ‘begeleidershouding’ is hier enorm directief. Als de kinderen doen wat de juf zegt, is het oké. Maar eens ze iets niet goed doen, zullen de kinderen het gehoord hebben. Er wordt precies enkel ingegaan op wat ze niet goed doen. Een compliment heb ik de hele dag niet gehoord, wat ik echt wel jammer vond voor de kinderen. Aan de kinderen zie je ook wel dat ze het als normaal aanschouwen. Ik hoorde de juf me nog vertellen ‘Ik moet een klachtenbureau beginnen, ik ga rijk worden! De kinderen klagen alleen maar.’

De lessen opzich worden gegeven aan de hand van rekenboeken, leesboeken, het bord etc. De jongeren krijgen veel de kans om zelf te komen schrijven aan het bord, te antwoorden, hun idee te vertellen. Dat is erg goed.

Op vele scholen in Suriname is men verplicht om een uniform te dragen. Hieronder een foto van hoe de klas was!

Cocktailcursus

Gisterenavond gingen we naar Lounge 597, waar we ons hadden ingeschreven voor een cocktailcursus. 

Voor slechts 15SRD leerden we 6 verschillende cocktails maken, die vervolgens gemakkelijk binnengingen. 

Alle cocktails waren erg lekker, de ene wat lekkerder dan de ander uiteraard. 

Mijn voorkeur gaat uit naar ‘Bittere koek’, een heerlijk witte cocktail. Wat er precies net allemaal inzat, heb ik jammer genoeg niet onthouden. Ach, dan moet ik maar nog eens teruggaan! 

Isadou / Jaw-Jaw

Na een goede maand en half in Paramaribo te vertoeven, werd het eens tijd om een stapje buiten de stad te zetten. Gepakt en gezakt vertrok ik op een driedaagse trip naar Isadou en Jaw-jaw.

Vrijdagochtend vertrok ik samen met de groep vanuit ’t Vat richting Isadou. Het was een tamelijk lange reis, nl. 3u op debus en vervolgens nog eens een half uur op de boot. De heenreis verliep erg snel, want de omgeving waar we doorreden was echt mooi en uniek. Samen met onze gids Sergio, maakten we van de reis een hele fijne tocht.

Bij aankomst op het vakantie eilandje Isadou viel m’n mond open van de mooie natuur die we konden bezichtigen. De natuurlijke jacuzzi zag er erg aantrekkelijk uit, maar ook de natuur op het eiland zelf was prachtig. Op het eiland zelf kregen we lodges toegewezen. Elk van deze lodges hadden een unieke naam in het Sranantongo, de mijne heette “Haika”, wat “kom luisteren” betekent.

Voor het lekkere eten hadden we onze eigen chef-kok mee, nl. Euridice. Zij zorgde ervoor dat we nooit honger hadden en steeds iets lekkers op ons bord konden leggen. Zo aten we gedurende de trip verschillende heerlijke gerechten: bami, kip, pannenkoeken, casavesoep, bakabana’s, saotosoep, rijst, etc.

Vrijdagavond stapten we de boot op om opzoek te gaan naar kaaimannen en piranha’s. Iedereen nam een zaklamp mee en scheen richting de eilanden. Wanneer je rode oogjes zag fonkelen had je prijs! De kaaimannen vangen lukte niet, maar bij het zien alleen was voor mij al genoeg.

Toen we terug op het eiland waren, nam Gori (buschauffeur) ons mee naar het bos. Hier liet hij ons kennismaken met de lokale tarantula’s die we konden vinden op de stammen van de bomen.

Om de avond tenslotte af te sluiten bouwde Sergio een gezellig kampvuur. Hier zaten we allemaal rond en genoten elk van onze favoriete drank. (Ik wil terug!)

Zaterdagochtend gingen we na het ontbijt de boot op naar een ander stuk land waar we een boswandeling gingen maken. Met de Sergio kwamen we meer te weten over de natuurlijke medicijnen en de activiteiten van de marrons in het bos. Tijdens de boswandeling zagen we slangenhuis, geneeskrachtige planten, telefoonbomen, spinnen, platte kikkers, lianen en gevaarlijke bosbesmieren.

In de namiddag brachten we een bezoek aan jaw-jaw. Dit zou het grootste maronnendorp zijn van Suriname. Het was erg indrukwekkend om de mensen en manier van leven te bezichtigen. De mensen wassen zich hier in de rivier, vrouwen dragen wasmanden op hun hoofd, met de borsten bloot rondlopen in de stad, kleine huisjes met vanachter een klein deurtje waar de doden door gebracht worden, elektriciteitscentrale die stopt om 23u, … De ene bewoners bekijken je wat ‘raar’ maar anderen vinden het erg fijn dat we op bezoek kwamen. Na dit bezoek denk je echt wel van jezelf hoe veel geluk je hebt. Al wie dit leest, is een verwend kind! Vaak beseffen we niet wat we hebben en willen we gewoon steeds meer. De marrons echter hebben heel erg weinig maar leven op een unieke en mooie manier samen. Dat is waar het om gaat. Foto's trekken mocht niet waar de dorpsbewoners bij waren, dus veel foto's heb ik hier jammer genoeg niet kunnen maken.

Terug aangekomen op ons eilandje, was het terug tijd om nog wat te zwemmen en voor het kampvuur te gaan zitten. De dag erna was het tijd om alles in te pakken, op de boot te zetten en terug te vertrekken!

Het binnenland is een enorm contrast met de stad. De mensen hebben enorm weinig maar zijn zo gelukkig. Ik vind het al zo stressloos in de stad, maar het binnenland is gewoonweg puur genieten!

Laat de volgende tripkes maar komen!

Holi Phagwa

Het moment waarop elke stagiair in Suriname heeft gewacht, was eindelijk aangebroken! Het was eindelijk zover om het Hindoestaans feest te vieren! Het feest staat ter ere van de overwinning van het goede op het kwade. Als ritueel hiervoor gooit men poeders in verschillende kleuren op elkaar.

Op voorhand kochten we reeds onze ‘outfit’. Een witte broek en een wit t-shirt voor in totaal zo’n €5. Als je de goedkope winkels weet zijn, zou je soms denken dat je in één grote Action loopt ^^

17 maart was het zover, we namen de taxi en reden naar de Palmentuin. Hier zag je onmiddellijk al veel mensen met poeder op zichzelf en flesjes poeder in de hand. In de tuin zelf stond er een DJ afwisselend met een bandje. Het duurde dan ook niet lang vooraleer we zelf een flesje poeder in de hand hadden en iedereen begonnen ‘aan te vallen’.

Tijdens het feest zelf was er een wedstrijd aan de gang. Verschillende groepjes mensen uit verschillende streken uit Suriname kwamen naar het podium en moesten proberen om een flesje met olie leeg te kappen. Dit moest elke groep op hun beurt doen door een menselijke piramide te bouwen. Waarom dit precies gebeurde weet ik niet, maar het was wel fijn om te zien.

Na de palmentuin besloten we een kijkje te gaan nemen op het onafhankelijkheidsplein. Daar aangekomen voelden we ons precies op een festivalweide. Een groot podium, vliegende camera’s, dure drank, … Verschillende DJ’s kwamen aan bod en iedereen had een fijne tijd.

’s Avonds werd het thuis om naar huis te gaan, want deze jongen moest de dag erna terug vroeg opstaan om naar stage te gaan. Holi Phagwa was een hele fijne en unieke ervaring. Dit is duidelijk te merken aan de kleren de dag erna ^^

Halleluja, God is goed!

Woensdagavond kreeg ik de vraag van een collega op stage of ik mee wilde gaan naar de Kerk. Weet dat Surinamers hun geloof helemaal anders beleven dan ik gewend ben in België. Van verschillende mensen had ik reeds gehoord dat ze in de Kerk hevig zingen en klappen. Dus deze kans kon ik niet voorbij laten gaan! Zogezegd, zo gedaan. Gili (collega) pikte me op om 18u15 en samen met Monique (collega) en Mevr. Hart (stagementor) gingen we naar de Kerk van de Nazarener (Evangelistische Kerk). Bij het binnenkomen in de Kerk stonden twee heren die iedereen een hand schudde ter verwelkoming. Toen we een plaatsje hadden uitgekozen, kon de dienst beginnen.

Op het podium stonden verschillende mensen: het koor, de band en predikanten. De dienst begon met zang. Iedereen stond recht en via tv’s die omhoog hingen kon iedereen meezingen. Het waren ongeveer een achttal liederen in zowel het Nederland, Engels als in het Surinaams (Sranantongo). Er werd hevig meegezongen, geklapt en sommigen dansten zelfs mee. Het was werkelijk prachtig om dit te mogen aanschouwen.

Na de liederen werd het tijd om de huispredikant aan het woord te laten. Hij verwelkomde enkele belangrijke mensen dat aanwezig waren, zoals onder andere een predikant uit Zuid-Afrika en zelfs Mevr. Hart! (Weetje: Mevr. Hart is vrij bekend in Paramaribo omwille van haar toegewijd leven aan drop-outs). Vervolgens ging het woord naar de Zuid-Afrikaanse predikant. Hij heeft lang gepraat over het stellen van doelen in het leven en dat andere mensen niet kunnen zeggen wat je wel en niet kan. Telkens hij een zin had gezegd, werd dit van het Engels naar het Sranantongo vertaald.

Hierna vroeg hij alle mensen met een probleem of kwetsuur naar voor. Deze mensen ging hij één voor één af en hij legde zijn hand op hun hoofd. Sommigen onder hen vielen flauw omdat ze de geest van Jezus zouden gevoeld hebben, anderen begonnen te wenen en zelfs één vrouw begon tijdens de handoplegging hevig te schokken en viel zachtjes neer op de grond. Op dat moment wist ik niet wat ik zag. Ik was verbaasd, met verstomming geslagen. Wat dacht ik? Wat voelde ik. I don’t know! Ik wist helemaal niet meer wat ik hiervan moest denken. Gili vroeg me of ik ook niet naar voren wou gaan om te bidden voor mijn stage, maar ik vertelde hem dat ik dit allemaal nog even moest verwerken. Je kan je niet voorstellen wat een indruk dit op je maakt! Ik was compleet verward.

Tenslotte was er nog een eindwoord en na twee uren en half was de dienst gedaan. Toen we de Kerk uitgingen, sprak de zoon van de huispredikant me aan. Hij vertelde me dat er enkele dagen per week een dienst is speciaal voor de jeugd. Ik bedankte hem en zei dat ik misschien wel eens zou komen.

De dienst heeft een zware indruk op me gemaakt. Ik voelde me wat ‘gebrainwasht’. Ik wist niet wat ik moest denken, doen of zeggen. Toen ik terug thuis kwam, ging ik zwijgend naar de koelkast, nam me een pintje en een sigaret en ging buiten zitten. Ik dacht bij mezelf ‘Wat heb ik net meegemaakt?’.

Wel voelde ik tijdens de dienst een bijzondere band tussen de mensen in de relatie tot God. Hun geloofsuiting is kortweg prachtig om te zien. Iedereen die de kans krijgt om dit mee te maken, moet dit absoluut doen! Het is een enorm unieke ervaring om niet snel te vergeten!